تاتار خندان را ساعدی سال 53 در حالی که در زندان ساواک بود نوشت. همان زندانی که به گفتۀ شاملو و دیگران، ساعدی پس از آزاد شدن از آن دیگر آن آدم قبلی نشد و انگار که خلاقیتش پژمرد، خشکید و پرپر شد.
آن‌چه نجدی را -حداقل برای من- متفاوت می‌کند تلاش او برای انتزاع از ماهیت واقعیت است؛ برای رسیدن به خود آن.
این رمان با الگوها و تکرارهایش و موشکافی درباره‌ی عملکرد خود از تمام زوایای ممکن تبدیل به یک تأمل بسیار کامل درباره‌ی پیری، حافظه و پشیمانی می‌شود.
او اینگونه آغاز می‌کند که «اوایل دهه‌ی پنجاه میلادی، شکسپیر تصمیم به نوشتن نمایشنامه‌ای گرفت که به مشکلی اشاره می‌کرد: چگونه ممکن است جامعه‌ای به‌سامان به جایی برسد که به وسیله‌ی یک دیوانه اداره شود؟»
«یک آهنگساز ابتدا متهم و تحقیر و سپس دستگیر و کشته شد. همه به خاطر نظم یک ارکستر.»
داستان فرانکنشتاین -که در تئاتر و سینما جاودانه شده است- با نامه‌نگاری کاپیتان رابرت والتِن، یکی از جویندگان قطب شمال، طرح‌ریزی می‌شود، کسی که پس از نجات دانشمند غم‌زده از زمین‌های بایر قطبی، شروع به نگارش داستان فوق‌العاده‌اش می‌کند.
خوشه‌های خشم حاصل سلسله مقاله‌هایی است درباره‌ی کارگران مهاجر کالیفرنیا با عنوان کولی‌های برزگر که اشتاین‌بک در روزنامه‌ی سان فرانسیکو از 5 تا 12 اکتبر 1936 نوشت.
این قصه‌ی شناخته‌شده سرآغاز شاید بزرگ‌ترین و چه بسا تأثیرگذارترین، و به‌یقین پرآوازه‌ترین و جهانی‌ترین داستان‌های دوران انگلستان ویکتوریایی شد، کتابی که میان حکایتی چرت و پرت و لطیفه‌ای پیچیده در رفت و آمد است.
این کتاب درباره‌ی مغازه‌ای‌ست پر از انواع لوازمی که می‌شود با آن‌ها خودکشی کرد. زمان و مکانی که داستان در آن اتفاق می‌افتد مشخص نیست، اما در هر صورت جایی‌ست که اخبار فاجعه‌باری دارد، هوایش آلوده و ساکنانش افسرده‌اند.