استدلال سانتاگ، که با چنان ظرافت و دقتی ظاهر شده که هیچ ساده‌سازی‌ای نمی‌تواند آن را منتقل کند، این است که «تفسیر» انتقادی، که در ارسطو و افلاطون ریشه دارد، ارتجاعی و بی‌خاصیت شده است.
«یک آهنگساز ابتدا متهم و تحقیر و سپس دستگیر و کشته شد. همه به خاطر نظم یک ارکستر.»
زیدی اسمیت جهان خود را بدیهی نمی‌داند، احساسات و نوشته‌هایش را کامل و بی‌نقص نمی‌پندارد و اعتقاد دارد که «شاید حقایقی در کناره‌های زندگی جا مانده باشد».
رزنبام، تماشاگری آمریکایی که از منظري بیرونی به فیلم‌ها نگاه می‌کند و سعیدوفا، تماشاگر ایرانی، که فیلم‌ها را از خاستگاه فرهنگی خود آن‌ها تماشا می‌کند. ولی موضوع وقتی جالب‌تر می‌شود که این دو نویسنده در بخش دوم کتاب به گفت‌وگو با یکدیگر می‌پردازند.