استدلال سانتاگ، که با چنان ظرافت و دقتی ظاهر شده که هیچ ساده‌سازی‌ای نمی‌تواند آن را منتقل کند، این است که «تفسیر» انتقادی، که در ارسطو و افلاطون ریشه دارد، ارتجاعی و بی‌خاصیت شده است.